Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

σκέψεις ατάκτως ερριμμένες.......

* Αφού μετά από κόπο, θυμήθηκα τους κωδικούς μου για να μπω στο μπλογκ, πάλι καλά....

*Το τραγούδι λέει: "μια πάνω, μια κάτω
                             η ζωή μου άνω κάτω...."
Αυτό αισθάνομαι πως συμβαίνει και με τη δική μου ζωή....Κάποιοι διαφωνούν. Μου λένε τα γνωστά κλισέ:  "Τι έχεις και παραπονιέσαι; Δε βλέπεις τα χειρότερα;"  Εγώ δεν απαντώ. Είναι μάταιο. Εγώ γνωρίζω καλύτερα....


* Οταν πέρασα στο πανεπιστήμιο, αισθανόμουν ξεχωριστή, ελεύθερη, ότι πέταγα στους ουρανούς, γεμάτη όνειρα, φιλοδοξίες. Παράλληλα, βρήκα τη δουλειά που πίστευα πως μου ταίριαζε και που ήταν συναφής με το αντικείμενο των σπουδών μου. Οντως μου ταίριαζε, ένιωθα δημιουργική, αισθανόμουν ικανοποίηση, πληρότητα και αρκετές φορές περήφανη για τις ικανότητές μου...20 χρόνια μετά, είδα τα όνειρα να γκρεμίζονται... Πέτυχα κάποια πράγματα στην επαγγελματική μου ζωή, αλλά αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Αποκόπηκα βίαια από τον εργασιακό βίο παρά τη θέλησή μου κι αυτό μου στοίχισε πολύ. Επρεπε να κάνω συμβιβασμούς και αρνήθηκα. Επίσης, έπρεπε να είμαι πιο τσαχπίνα, έπρεπε να κυνηγώ τις ευκαιρίες....Επρεπε, έπρεπε. Πολλά έπρεπε. Συχνά λέω στον εαυτό μου αλλά και και στους γύρω μου: ''Δεν περίμενα να έρθουν έτσι τα πράγματα. Δεν το φανταζόμουν..."
Μετά πάλι σκέφτομαι πως η ζωή μάς επιφυλάσσει εκπλήξεις.


*Πώς γίνεται να ερωτεύεσαι ξανά απ΄το τίποτα; Ποιά βαθιά εσωτερική ανάγκη, ποιά μαγική δύναμη σε οδηγεί να ζήσεις μια φαντασίωση; Οπου απλώς θέλεις να νιώθεις ερωτευμένη κι ας μην υπάρχει αποδέκτης...Που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και νιώθεις όμορφη, θελκτική, κι ας μην είναι  δίπλα το ταίρι σου...που είσαι έτοιμη να φιλήσεις κι ας είσαι μόνη σου... που είσαι μέσα στην ανυπομονησία...που λαχταράς να ξαπλώσεις στο κρεβάτι σου για να ονειρευτείς πρώτα με ανοιχτά μάτια και μετά να κοιμηθείς...Αυτά περίπου δεν είναι τα συμπτώματα; Μη με ρωτήσετε ποιά ήταν η αφορμή... Ηταν κάτι αστείο και αθώο, εντελώς κοριτσίστικο κι ας είμαι.....42!

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Μπόρα ήταν και....πέρασε


glitter-graphics.com

Με ξάφνιασε αυτή η δυνατή μαγιάτικη βροχή. Βγήκα στη βεράντα κι αμέσως αποφάσισα να στήσω το ρομαντικό σκηνικό μου. Υπάρχει η βροχή, υπάρχει η κούνια, υπάρχει κάπου στη βιβλιοθήκη μου, η “Περηφάνια και Προκατάληψη” της Τζέην Ωστεν. Όλα είναι έτοιμα για να ονειρευτώ, να μπω σε μια παλιά ιστορία, από αυτές που μου αρέσουν, που με ταξιδεύουν. Καθώς η βροχή κοπάζει σιγά-σιγά, απομένει ο μελωδικός ήχος από τις σταγόνες που πέφτουν στο πεύκο, στα μπαλκόνια, στις τέντες. Μου αρκεί να ξεφυλλίσω για λίγα λεπτά το βιβλίο της αλλοτινής εποχής κι ενώ λικνίζομαι στην κούνια μου, μπαίνω μέσα στις εικόνες με τις δαντέλες, τις βεντάλιες, τα κιτρινισμένα επιστολόχαρτα, μυρίζω τα αρώματα, ζηλεύω τις κρυφές ματιές και τα χείλη που φιλήθηκαν, ονειρεύομαι το ρομάντζο, τα λόγια που ειπώθηκαν, κι αυτά που έμειναν στη σκέψη.
Επειτα, η βροχή σταμάτησε τελείως, οι εικόνες έσβησαν  και ήρθαν οι ειδήσεις των 8.....

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Αποσιωπητικά.....


Δεν ξέρω αν η σιωπή είναι χρυσός, αλλά σίγουρα είναι προτιμότερη από τις κραυγές......κι εγώ τώρα προτιμώ να σιωπώ.




σσ. Ομως, αν και στη σκιά, είμαι εδώ. Σας βλέπω, σας διαβάζω, με    συντροφεύετε.....Είστε το online παρεάκι μου κι αυτό δεν αλλάζει.
 
                                                      bubbles