Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

σκέψεις ατάκτως ερριμμένες.......

* Αφού μετά από κόπο, θυμήθηκα τους κωδικούς μου για να μπω στο μπλογκ, πάλι καλά....

*Το τραγούδι λέει: "μια πάνω, μια κάτω
                             η ζωή μου άνω κάτω...."
Αυτό αισθάνομαι πως συμβαίνει και με τη δική μου ζωή....Κάποιοι διαφωνούν. Μου λένε τα γνωστά κλισέ:  "Τι έχεις και παραπονιέσαι; Δε βλέπεις τα χειρότερα;"  Εγώ δεν απαντώ. Είναι μάταιο. Εγώ γνωρίζω καλύτερα....


* Οταν πέρασα στο πανεπιστήμιο, αισθανόμουν ξεχωριστή, ελεύθερη, ότι πέταγα στους ουρανούς, γεμάτη όνειρα, φιλοδοξίες. Παράλληλα, βρήκα τη δουλειά που πίστευα πως μου ταίριαζε και που ήταν συναφής με το αντικείμενο των σπουδών μου. Οντως μου ταίριαζε, ένιωθα δημιουργική, αισθανόμουν ικανοποίηση, πληρότητα και αρκετές φορές περήφανη για τις ικανότητές μου...20 χρόνια μετά, είδα τα όνειρα να γκρεμίζονται... Πέτυχα κάποια πράγματα στην επαγγελματική μου ζωή, αλλά αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Αποκόπηκα βίαια από τον εργασιακό βίο παρά τη θέλησή μου κι αυτό μου στοίχισε πολύ. Επρεπε να κάνω συμβιβασμούς και αρνήθηκα. Επίσης, έπρεπε να είμαι πιο τσαχπίνα, έπρεπε να κυνηγώ τις ευκαιρίες....Επρεπε, έπρεπε. Πολλά έπρεπε. Συχνά λέω στον εαυτό μου αλλά και και στους γύρω μου: ''Δεν περίμενα να έρθουν έτσι τα πράγματα. Δεν το φανταζόμουν..."
Μετά πάλι σκέφτομαι πως η ζωή μάς επιφυλάσσει εκπλήξεις.


*Πώς γίνεται να ερωτεύεσαι ξανά απ΄το τίποτα; Ποιά βαθιά εσωτερική ανάγκη, ποιά μαγική δύναμη σε οδηγεί να ζήσεις μια φαντασίωση; Οπου απλώς θέλεις να νιώθεις ερωτευμένη κι ας μην υπάρχει αποδέκτης...Που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και νιώθεις όμορφη, θελκτική, κι ας μην είναι  δίπλα το ταίρι σου...που είσαι έτοιμη να φιλήσεις κι ας είσαι μόνη σου... που είσαι μέσα στην ανυπομονησία...που λαχταράς να ξαπλώσεις στο κρεβάτι σου για να ονειρευτείς πρώτα με ανοιχτά μάτια και μετά να κοιμηθείς...Αυτά περίπου δεν είναι τα συμπτώματα; Μη με ρωτήσετε ποιά ήταν η αφορμή... Ηταν κάτι αστείο και αθώο, εντελώς κοριτσίστικο κι ας είμαι.....42!