Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

Συγνώμη για το μελό....



glitter-graphics.com

Νωρίς το πρωί έσπασα κατά λάθος το αγαπημένο μου ποτήρι. Ηταν ένα παράταιρο, ροζ, γυάλινο ποτήρι, με τη Μίνι Μάους. Βρισκόταν πάντα έξω σε ετοιμότητα, συνήθως πάνω στο τραπέζι, δεν είχε καμία ξεχωριστή θέση στα ντουλάπια της κουζίνας μαζί με τα υπόλοιπα ποτήρια.
Ο κακός οιωνός επαληθεύτηκε. Από εκεί και πέρα, όλη η υπόλοιπη ημέρα κύλησε στραβά. Η μία αναποδιά διαδεχόταν την άλλη. Στενοχώρια, υπερένταση. Μία από τις αναποδιές αυτές, ουσιαστικά την προκάλεσα εγώ, σα να με έπιασε τάση αυτοκαταστροφής.
Κάποια στιγμή νύχτωσε και τότε... με πήραν τα ζουμιά.
Εκλαψα. Εκλαψα με τη ψυχή μου. Είναι αυτό που λένε οι ψυχοθεραπευτές αλλά και ο απλός λαός, ξέσπασα. Ξέσπασα, ΝΑΙ. Οχι φυσικά για το ποτήρι, αλλά επειδή ένιωσα μέσα μου, πολύ αδικημένη, πολύ πληγωμένη.
Τότε ήταν που σκέφτηκα να μπω στο μπλογκ μου και να γράψω. Μάλιστα, άρχισα να έχω τις αμφιβολίες μου για το εάν έχει τελικά κάποια αξία η ύπαρξη αυτού του μπλογκ. Παρολίγον, να το πάρει κι αυτό η μπάλα της μελαγχολίας και να το διαγράψω. Προς το παρόν τη γλύτωσε.
Μία συγκεκριμένη κατάσταση που κρατά εδώ και πολύ καιρό, με έχει διαλύσει. Πέφτω, σηκώνομαι, ξανακυλάω. Ερευνες λένε πως τα συναισθήματα όσων βιώνουν την ανεργία, είναι ίδια με του πένθους.
Βέβαια, λόγω ιδιοσυγκρασίας, πιθανόν και ζωδίου, είμαι οπλισμένη με γαϊδουρινή υπομονή. Μαζεύω τα κομμάτια μου και προσπαθώ να λειτουργήσω σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή. Αυτό το κάνω βασικά για τους γύρω μου, για τους αγαπημένους μου. Προσπαθώ να προσποιούμαι ότι όλα πάνε καλά, προσπαθώ να μετατρέψω τα ανούσια σε σημαντικά, κάνω τα απλά, καθημερινά πράγματα να φαντάζουν σπουδαία, ενώ δεν είναι, ή τουλάχιστον επειδή δε νιώθω εγώ καλά, δε βρίσκω νόημα σ΄αυτά. Στο τέλος, μπαίνω κι εγώ μέσα στο ίδιο το παραμύθι που πλάθω και υποκρίνομαι ότι εν τέλει όλα πάνε καλά. Λέω μέσα μου τη γνωστή φράση "δε βαριέσαι, την υγειά μας να΄χουμε" για να πείσω τον εαυτό μου να μη ζητά αυτά που δικαιούται.

Και επανέρχομαι στο κλάμα. Λένε ότι σε βοηθά να ξεσπάσεις, να ξελαφρώσεις, ότι ανακουφίζει, λυτρώνει. Εμένα, πάλι με τσακίζει. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση μετά από κλάμα να έχω νιώσει καλύτερα. Αντιθέτως, νιώθω ....άδεια. Επίσης, νιώθω ένα πολύ άσχημο συναίσθημα, αυτό που νομίζεις ότι θέλεις ή πρέπει να κλάψεις κι άλλο, αλλά δεν μπορείς. Τα δάκρυα έχουν στερέψει.
Και πάλι, μετά από όσα έγραψα εδώ, δεν έχω καλύψει ούτε στο ελάχιστο την ανάγκη μου να ξεσπάσω.
Κάποιες φορές, δεν είναι ανάγκη να συμβεί κάτι απόλυτα και ξεκάθαρα τραγικό για να σου προκαλέσει θλίψη. Μαζεύεις σιγά σιγά κομμάτια λύπης και όταν συμπληρωθεί το παζλ, λες....
ΦΤΑΝΕΙ, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ...

7 σχόλια:

giorgia_is_coming_to_town είπε...

Θα μου επιτρέψεις να ρωτήσω πόσο καιρό κρατάει αυτό? Ολοι μπαίνουμε κατά καιρούς σε φάση κατάθλιψης, αλλά θεωρώ ότι κάποια στιγμή κάνει τον κύκλο της. Οσο για το κλάμα, βοηθά κι ας μην το καταλαβαίνεις, αν δεν μπορούσες να κλάψεις, θα ένοιωθες ακόμα πιο πιεσμένη. Συνέχισε να γράφεις, η επικοινωνία βοηθάει.

bubbles είπε...

Giorgia, σ΄ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον...Θέλω να σου πω ότι το μπλογκ σου είναι καταπληκτικό. Και μόνο το layout να δεις είναι γλύκα και σου φτιάχνει αμέσως τη διάθεση! Θα σε επισκέπτομαι και θα τα λέμε.

Πιγκουίνος είπε...

Προφανώς, δεν είναι εύκολη η κατάσταση που βιώνεις αλλά ξέρεις κι εσύ ότι πρέπει να οπλιστείς με κουράγιο και να φανείς δυνατή. Τα πράγματα, κάποια στιγμή, θα φτιάξουν.
Όλοι περνάμε δοκιμασίες στη ζωή μας. Μην το βάζεις κάτω! Εντάξει; Και γράφε!

EgoEtsiToVlepo είπε...

Θα μου επιτρέψεις να σου μιλήσω σα μαμά.
Θα μου επιτρέψεις να σου πω ο,τι λέω στην κόρη μου κάποιες φορές που παραπονιέται με ο,τι θεωρεί πως είναι απέναντι της,
ο,τι την αδικεί, ο,τι αργεί να έρθει…..
Έχε υπομονή και δύναμη,
μάθε πως τα εύκολα….. εύκολα χάνονται,
κοίτα γύρω σου και πλημμύρισε την καρδιά σου με αυτά που ήδη έχεις,
μάθε να περιμένεις και βάζε πάντα υψηλούς στόχους, μη βάζεις ποτέ στη ζωή σου υποκοριστικά (σπιτάκι, δουλίτσα, …)
Όσο γι αυτό που έγραψες….(δεν αντέχω)
πίστεψέ με, δε θα ήθελες να μάθεις τι μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος!!
Τέλος θα σου πω να σκέπτεσαι πάντα πως θα έρθει μια μέρα που θα γελάς με τα τωρινά σου συναισθήματα, εδώ θα είμαστε και θα γελάμε μαζί.

bubbles είπε...

Σας ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο να με κάνετε να νιώσω καλύτερα...Είναι μια παρηγοριά. Πιέζω πολύ τον εαυτό μου να εφαρμόσει τις συμβουλές σας. Ελπίζω να ξεπεράσω το σημερινό μου αδιέξοδο και να προχωρήσω.

Giorgia_is_coming_to_town είπε...

Δεν χρειάζεται να πιέσεις τον εαυτό σου να εφαρμόσει συμβουλές. Αλλωστε, δεν υπάρχουν συνταγες που ταιριάζουν σε όλους. Κι ο καθένας μας βιώνει αυτές τις καταστάσεις με διαφορετικό τρόπο. Συμφωνώ απόλυτα με όσα είπε η ΕγώΕτσιΤοΒλέπω. Αγάπησε τον εαυτό σου και τις ομορφες στιγμές που θεωρείς μικρές κι απλές. Στο κάτω κάτω, την ζωή κανένας δεν στην παίρνει! Μην διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια κάποιου ειδικού, υπάρχουν και πράγματα που λόγω της κακής μας ψυχολογίας, αδυνατούμε να τα λύσουμε μόνοι μας. Οπως και να έχει θα περάσει,είναι δεδομένο. Οπότε συνέχισε να κοιτάς μπροστά.

elli elli... είπε...

βαστα γερα...σε καταλαβαινω!!!!