εφυγε και ο ξανθός άγγελος

Εφυγε σε ηλικία 62 ετών, νικημένη από τον καρκίνο και η Farrah Fawcett, ο πιο γοητευτικός άγγελος της μικρής οθόνης. Η γυναίκα με το τέλειο χαμόγελο και το "μπουκλωτό μαλλί" όπως συνήθιζε να λέει ο αδελφός μου, όταν παρακολουθούσαμε τη θρυλική σειρά "Οι άγγελοι του Τσάρλι". Σύμβολο του σεξ στη δεκαετία του 70, η Farrah Fawcett, διατηρούσε πολλά χρόνια δεσμό με τον διάσημο ηθοποιό Ryan Ο΄Νeel με τον οποίο είχε αποκτήσει και ένα γιο. Επρόκειτο να παντρευτούν αλλά τους πρόλαβε το μοιραίο.

Αντίο Μάικλ...

Πέθανε ο Μάικλ Τζάκσον! Το ίνδαλμα των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων...Υπάρχει πάρτυ της δεκαετίας του 80 όπου δεν ακούστηκαν τα τραγούδια του; Ποιός δεν προσπάθησε να μιμηθεί τις φοβερές χορευτικές του φιγούρες; Ακόμη και τις Απόκριες μασκαρευτήκαμε Μάικλ Τζάκσον. Αφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 51ός ετών. Η καρδιά του δεν άντεξε τις ταλαιπωρίες στις οποίες είχε υποβάλλει τον οργανισμό του ο παγκοσμίου φήμης σταρ της ποπ. Ηταν η κλασική περίπτωση ανθρώπου με άστρο! Ενα άστρο που έφτασε ως τα πέρατα της γης. Ο Μάικλ Τζάκσον ακροβατούσε ανάμεσα στο παραμύθι και στην αληθινή ζωή. Ηταν μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Ενα ακόμη παράδειγμα ανθρώπου που πλήρωσε ακριβά το τίμημα του πλούτου και της δόξας. Δηλαδή, επιβεβαιώνεται η άποψη ότι οι πλούσιοι και διάσημοι είναι δυστυχείς, όσο οι φτωχοί και άσημοι; Πιθανόν. Τον Μάικλ Τζάκσον θα τον θυμόμαστε πάντα για το μεγάλο ταλέντο του και γιατί μεγαλώσαμε και ταυτιστήκαμε μαζί του στα χρόνια της παιδικής μας ξεγνοιασιάς. Την εποχή του ξεπεσμού του και της "λευκής μεταμόρφωσης-παραμόρφωσης- καλύτερα να τη διαγράψουμε από τη μνήμη μας....

Οι στίχοι του τραγουδιού We are the World ήταν του Μάικλ Τζάκσον...

Συγνώμη για το μελό....

glitter-graphics.com

Νωρίς το πρωί έσπασα κατά λάθος το αγαπημένο μου ποτήρι. Ηταν ένα παράταιρο, ροζ, γυάλινο ποτήρι, με τη Μίνι Μάους. Βρισκόταν πάντα έξω σε ετοιμότητα, συνήθως πάνω στο τραπέζι, δεν είχε καμία ξεχωριστή θέση στα ντουλάπια της κουζίνας μαζί με τα υπόλοιπα ποτήρια.
Ο κακός οιωνός επαληθεύτηκε. Από εκεί και πέρα, όλη η υπόλοιπη ημέρα κύλησε στραβά. Η μία αναποδιά διαδεχόταν την άλλη. Στενοχώρια, υπερένταση. Μία από τις αναποδιές αυτές, ουσιαστικά την προκάλεσα εγώ, σα να με έπιασε τάση αυτοκαταστροφής.
Κάποια στιγμή νύχτωσε και τότε... με πήραν τα ζουμιά. Εκλαψα. Εκλαψα με τη ψυχή μου. Είναι αυτό που λένε οι ψυχοθεραπευτές αλλά και ο απλός λαός, ξέσπασα. Ξέσπασα, ΝΑΙ. Οχι φυσικά για το ποτήρι, αλλά επειδή ένιωσα μέσα μου, πολύ αδικημένη, πολύ πληγωμένη.
Τότε ήταν που σκέφτηκα να μπω στο μπλογκ μου και να γράψω. Μάλιστα, άρχισα να έχω τις αμφιβολίες μου για το εάν έχει τελικά κάποια αξία η ύπαρξη αυτού του μπλογκ. Παρολίγον, να το πάρει κι αυτό η μπάλα της μελαγχολίας και να το διαγράψω. Προς το παρόν τη γλύτωσε.
Μία συγκεκριμένη κατάσταση που κρατά εδώ και πολύ καιρό, με έχει διαλύσει. Πέφτω, σηκώνομαι, ξανακυλάω. Ερευνες λένε πως τα συναισθήματα όσων βιώνουν την ανεργία, είναι ίδια με του πένθους.
Βέβαια, λόγω ιδιοσυγκρασίας, πιθανόν και ζωδίου, είμαι οπλισμένη με γαϊδουρινή υπομονή. Μαζεύω τα κομμάτια μου και προσπαθώ να λειτουργήσω σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή. Αυτό το κάνω βασικά για τους γύρω μου, για τους αγαπημένους μου. Προσπαθώ να προσποιούμαι ότι όλα πάνε καλά, προσπαθώ να μετατρέψω τα ανούσια σε σημαντικά, κάνω τα απλά, καθημερινά πράγματα να φαντάζουν σπουδαία, ενώ δεν είναι, ή τουλάχιστον επειδή δε νιώθω εγώ καλά, δε βρίσκω νόημα σ΄αυτά. Στο τέλος, μπαίνω κι εγώ μέσα στο ίδιο το παραμύθι που πλάθω και υποκρίνομαι ότι εν τέλει όλα πάνε καλά. Λέω μέσα μου τη γνωστή φράση "δε βαριέσαι, την υγειά μας να΄χουμε" για να πείσω τον εαυτό μου να μη ζητά αυτά που δικαιούται.
Και επανέρχομαι στο κλάμα. Λένε ότι σε βοηθά να ξεσπάσεις, να ξελαφρώσεις, ότι ανακουφίζει, λυτρώνει. Εμένα, πάλι με τσακίζει. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση μετά από κλάμα να έχω νιώσει καλύτερα. Αντιθέτως, νιώθω ....άδεια. Επίσης, νιώθω ένα πολύ άσχημο συναίσθημα, αυτό που νομίζεις ότι θέλεις ή πρέπει να κλάψεις κι άλλο, αλλά δεν μπορείς. Τα δάκρυα έχουν στερέψει.
Και πάλι, μετά από όσα έγραψα εδώ, δεν έχω καλύψει ούτε στο ελάχιστο την ανάγκη μου να ξεσπάσω.
Κάποιες φορές, δεν είναι ανάγκη να συμβεί κάτι απόλυτα και ξεκάθαρα τραγικό για να σου προκαλέσει θλίψη. Μαζεύεις σιγά σιγά κομμάτια λύπης και όταν συμπληρωθεί το παζλ, λες....
ΦΤΑΝΕΙ, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ...

Την Κυριακή των ευρωεκλογών....να φύγετε!!! Να πάτε αλλού!!!

Σκάνδαλα,διαφθορά,διαπλοκή,ανεργία,φτώχια,κοινωνικές ανισότητες.... Αυτή είναι η πραγματική ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ κύριε Γιώργο Παπανδρέου. Κι εσύ πρωθυπουργέ μας, Κώστα Καραμανλή....μην ψάχνεις για ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ. Θα είναι όλοι παραλία...εκτός από εμένα που η μαύρη μοίρα με έριξε στην εφορευτική επιτροπή την Κυριακή (να και μία θέση με την οποία με "τίμησε" η ελληνική πολιτεία). Φίλοι μου, κάντε μια βουτιά και για μένα..

σσ. Δεν ξεχνώ τα λεγόμενα μικρά κόμματα-διευκρινίζω- της Αριστεράς. Αλλά που να πάρει η ευχή, είδαν κι εκεί πολλά τα μάτια μου και βρίσκομαι σε πλήρη σύγχυση! Εν τέλει, κάντε ό,τι σας φωτίσει ο θεός...